Ο Παράδεισος θα είναι γεμάτος από μπεκρήδες

γεια μας

Μερικοί μάγοι

Zidane: Υπνωτισμός.

Bergkamp: Πώς να περάσετε έναν αμυντικό και να σκοράρετε με τον ελάχιστο δυνατό αριθμό επαφών.

Maradona: Κάνε ό,τι θέλεις, αλλά εγώ τώρα λέω να σε περάσω από τα δεξιά. Και όλες μου οι επαφές θα είναι με το αριστερό πόδι.

Messi: Κάποιος που τρέχει με μια μπάλα στα πόδια ή/και αλλάζει κατεύθυνση, θα έπρεπε να επιβραδύνεται.

Rivaldo: Κοίτα τι θα γίνει: θα πάω να σουτάρω, και αν πέσεις πάνω μου ή θα κόψω τη μπάλα δεξιά ή θα την σπρώξω λίγο αριστερά. Απλά πάντα θα κάνω το αντίθετο από αυτό που νομίζεις.

Ronaldo: Ώστε κατάλαβες πού θα πάω. Για να σε δω... Και γενικά προσπάθησε να κλείνεις τα πόδια σου.
Ronaldinho: Τώρα που έχουμε πέσει πάνω του τρεις λογικά δε μπορεί να πάει πουθενά...

Iniesta: Θα το δεις μετά στο replay.

Giovanni: Μμμμ, αυτή είναι μια ωραία φανέλα, κρίμα είναι να την λερώνουμε. Κάτσε, θα βρω κάποιον τρόπο να τον περάσω χωρίς τρεξίματα και ιδρώτες.
Neymar: Ή αλλιώς ηλεκτρισμός. Και πάνω που νόμιζες πως τα έχεις δει όλα. 

ΥΓ: Ελπίζω να πάρει τον πατατάκια το καλοκαίρι!

Νοιώθω παρείσακτος στο οικοσύστημα που έχει αναπτυχθεί στο δωμάτιό μου

Μήπως έχεις άδικο;

Μήπως επιμένεις χωρίς λόγο σε κάτι που δεν πιστεύεις;

Μήπως αυτός που κρίνεις είναι ίδιος με εσένα;

Και αυτός που σου φωνάζει, μήπως απλά πρέπει να του πεις, συγγνώμη;

Μήπως απλά φοβάσαι, και όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες;

Μήπως είμαι μαλάκας;

Μήπως κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου και το έχασα όταν άρχισα να γράφω;

Μήπως... μήπως είμαι μόνος μου; Και δεν το παραδέχομαι; Μήπως λέω πολλά μήπως;

Μήπως καλύτερα να πίνω παρά να γράφω;

Μια αράχνη μόλις κατέβηκε από το ταβάνι. Είμαι λοιπόν στο δωμάτιό μου, το οποίο έχω κάτι μέρες να σκουπίσω είναι η αλήθεια, και ναι, μια αράχνη κατέβηκε από το ταβάνι. Σε μια γωνία στο ταβάνι επίσης υπάρχει μια φωλιά από πασχαλίτσες. Πασχαλίτσες έχουν και τα άλλα παιδιά στην εστία, οπότε μάλλον δεν φταίει πως δεν έχω καθαρίσει. Απλά δεν τους αρέσει το κρύο.

Ευθεία μπροστά μου έχω τον τζουρά μου. Δεξιά μου είναι η ντουλάπα, και ακόμη πιο δεξιά μου είναι η πόρτα. Αριστερά μου είναι ένα πολύ μεγάλο παράθυρο, και από την άλλη μεριά του παραθύρου, με κοιτάει ένας καλικάτζαρος που προσπαθεί να ανέβει στον επάνω όροφο. 

Τα πόδια μου έχουν ριζώσει στο πάτωμα,  και πολύ φοβάμαι πως οι ρίζες έχουν απλωθεί στον κάτω όροφο. Αλλά δεν πειράζει, αύριο το πρωί όλα θα είναι μια χαρά.

Ακούστηκε μια πόρτα να κλείνει. Κάποιος.

Η σκέψη μου έχει χάσει τον ρυθμό της, που νομίζω είχε κάποτε, και βυθίζομαι σε μια νύστα. Δεν αισθάνομαι τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου που να μου προκαλεί συναισθήματα. Δεν είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος, δεν ξέρω αν είμαι λυπημένος, γενικά νυστάζω.

Γενικά δεν ξέρω τίποτα.

Ποτέ δεν κατάφερα να εκφράσω συναισθήματα με τις λέξεις. Πάντα είχα πρόβλημα με αυτό. Μια ιδέα που μπορεί να έχω ή να περιγράψω κάτι, μια χαρά, εκεί μπορώ να βάλω τις λέξεις στην σειρά μια χαρά. Ή τέλος πάντων να πω μια ιστορία, ή κάτι αστείο. Αυτό νομίζω το ψιλοκάνω οκ. Αλλά συναισθήματα, όχι, εκεί ούτε ξέρω τι σχέση έχουν οι λέξεις με αυτό που αισθάνομαι. Και μετά από λίγο ξέχνω και τι ήθελα να πω.
Γι' αυτό γράφω τόσο ασυνάρτητα σε αυτό το μπλογκ. Όποτε έγραφα δηλαδή, γιατί τώρα το μπλογκ είναι νεκρό. Αλλά να, χρησιμοποιώ τις λέξεις όλη μέρα για σοβαρούς σκοπούς, και το μπλογκ ίσως είναι μια ευκαιρία να γράφω ό,τι έρχεται πρώτα στα δάκτυλά μου. Ούτε καν το φιλτράρω να δω αν βγαίνει νόημα, να δω αν ταιριάζει με αυτό που θέλω να περάσω. Όχι, ο κανόνας μου είναι να χρησιμοποιώ το backspace μόνο ορθογραφικά λάθη, σχεδόν ποτέ για να αναιρέσω αυτό που έγραψα. Και δεν το σκέφτομαι και πολύ όταν το γράφω.
Επίσης σπάνια σταματάω να δω τι έχω γράψει.
Έχω τη νεφελώδη αίσθηση, πως αυτή η πρακτική με έχει βοηθήσει να βάλω τέτοια στοιχεία και στην πραγματική μου ζωή. Λιγότερο backspace δηλαδή, και λιγότερο ανασκόπηση του παρελθόντος. Νομίζω καλό είναι αυτό, το έκανα περισσότερο παλαιότερα, και γενικά... γενικά νομίζω βοηθάει.
Από την άλλη, μια γραφή τέτοια, χωρίς σκέψη και χωρίς σκοπό, δε μπορεί παρά να είναι βαρετή, ανούσια, και τελικά να μην έχει κανένα νόημα παρά μόνο, ίσως, στον δημιουργό της. Και γι' αυτόν, μόνο την ώρα της γραφής. Γιατί λοιπόν να μην τα διαγράψεις όλα στο τέλος;

Δεν ξέρω.

Μες τη νύστα μου όμως, θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη μου με όποια ψυχή διαβάζει αυτές τις αράδες. Και επειδή δεν έχω το κουράγιο να την περιγράφω, και βασικά δεν ξέρω τίποτα όπως σας είπα, θα την κάνω ερώτηση. Να την λοιπόν:

Σου δείχνω δύο δρόμους στη ζωή να ακολουθήσεις, και σε βάζω να διαλέξεις ποιον. Ο πρώτος δρόμος θα σε κάνει ευτυχισμένο. Τι σημαίνει ευτυχισμένος για αυτόν τον δρόμο; Σημαίνει ικανοποιημένος με τη ζωή σου, σημαίνει πως γελάς συχνά, δε ζηλεύεις τους άλλους, δε σε νοιάζει να ξεχωρίζεις. Μπορεί τελικά να είσαι ξεχωριστός άνθρωπος σύμφωνα με οποιαδήποτε κριτήρια ή μπορεί και όχι. Το θέμα είναι πως αν διαλέξεις αυτόν τον δρόμο αυτό δεν θα σε νοιάζει. Γενικά, ας πούμε πως στον πρώτο δρόμο, καθώς προχωράς, αφήνεις πίσω ένα-ένα τα εμπόδια που μπορεί να σε απασχολούν κάποιες φορές και δεν σε αφήνουν να χαρείς την στιγμή. Ή ας πούμε πως σε αυτόν τον δρόμο, αν κάποιος σε ρωτήσει σε κάποια φάση αν είσαι ευτυχισμένος ή όχι, τότε τις περισσότερες φορές θα πεις ναι.

Ο δεύτερος δρόμος θα σε κάνει επιτυχημένο. Από κοινωνική σκοπιά, και όπως συνήθως εννοούμε την επιτυχία. Όσο θες. Δεν υπάρχουν όρια εδώ, διάλεξε εσύ πόσο επιτυχημένος θες να γίνεις. Πλανητάρχης; Αστροναύτης; Καλλιτέχνης; Επιστήμονας; Ό,τι θες, πραγματικά ό,τι θες, αυτός ο δρόμος θα στο εξασφαλίσει. Δεν λέμε τίποτα για ευτυχία εδώ. Άμα ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο, δεν υπάρχει κάποια προϋπόθεση ή εξασφάλιση ως προς το θέμα της ευτυχίας. Μπορεί να γίνεις ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος, μπορεί και όχι. Απλά δεν το ξέρεις, σε αντίθεση δηλαδή με τον πρώτο δρόμο, αυτό δεν σου εξασφαλίζεται.

Απλούστευση σίγουρα αυτό το δίλημμα. Και μάλλον στη ζωή διαλέγουμε πότε τον έναν δρόμο, πότε τον άλλον. Και σίγουρα ακόμη και όταν προσπαθεί κάποιος να πετύχει τον οποιονδήποτε στόχο, δεν σημαίνει πως ξεχνά την ευτυχία του. Αλλά και πάλι... ποιον δρόμο διαλέγεις; Και μήπως, άλλο ένα μήπως!, όποιος διαλέγει τον πρώτο δρόμο έχει παραπάνω αρχίδια; Μήπως η ευτυχία είναι απλά μια επιλογή, μια επιλογή που όμως θέλει αρχίδια;

κάτι διαφορετικό

Σήμερα έπαιξα μπάλα 5 παρά το πρωί στο πάνθεον στο παρίσι. βάλαμε τέρματα κάτι χριστουγεννιάτικα δέντρα που είχαν. έχω πάρει σουβενίρ κάτι στολίδια για το δωμάτιό μου. άντε καλές μας γιορτές παλικάρια.

Ένα τσιγάρο δρόμος

Πωω ρε πούστη μου.

Είχα γράψει ένα κειμενάκι καλό (καμμένο) και κάτι έκανα και χάθηκε.
Φτου και από την αρχή.

Ωωωωωωωωωωωωωωχ.
Κάποια πράγματα τα πιάνεις μόνο μεθυσμένος. Άμα ξεμεθύσεις άστο, έφυγε.

Λοιώνω κοπελιά,
από τη ματιά που μού ριξες.
Ένα τσιγάρο δρόμος μας χωρίζει ομορφιά,
και εγώ κοιμάμαι μόνος.

Θα σε ξανάβρω κοπελιά,
το όνομά σου να ρωτήσω,
και μετά,
θα σου τραγουδήσω.
Γιατί δεν κατέχω ομορφιά,
από παρισιάνικα παραμύθια,
κοκκινομάλλα μου κυρά,
φωτιά έχω μες τα στήθια.

Έχασα το κουρδιστήρι μου... Και ήθελα να παίξω με το τζουρά μου. Α ναι βέβαια, έχω και το τζουρά μου πάρει στο Παρίσι. Δεν ξέρω να παίζω, έλεγα θα το πάρω εδώ και θα μάθω. Αρχίδια, μια φορά τον έβγαλα όταν ήρθα, και έπρεπε να πιω τις μπύρες μου για να το ξαναβγάλω. Τον τζουρά. Αλλά έχασα το κουρδιστήρι μου, και μέχρι να το κουρδίσω με το αυτί και με τον υπολογιστή άστο... ξεμεθύσαμε.

Είπα θα ξαναγράψω αν έχω κάτι να πω αλλά αρχίδια, δεν έχω κάτι να πω. Πέρα από διαπιστώσεις του στυλ, "η ζωή είναι μια περιπέτεια", και πήδα στο κενό αδιαφορώντας για το φόβο. Πέρα από τέτοιες φιλοσοφίες, δεν έχω κάτι να πω. Και ξεμέθυσα.

Ακούστε τον αμανέ αυτόνα. Και πείτε μου ρε παιδιά, πείτε μου... πείτε μου πόση ανθρωπιά χώρεσε εκεί μέσα. Αυτά τα ολίγα αδέρφια, τραγουδήστε παρέα με τον Στράτο.

http://www.youtube.com/watch?v=dGa-UOk8Gtk

Ρεεεεεε πάτε καλαααααααααααααα;;;;;;;;;;;

Νομίζω έχω να γράψω καιρό......... Δε φταίω εγώ.......... δεν τα πάω καλά με τα κομπιούτερ ρε μάγκες, μόνο fb, κανά τραγουδάκι και ό,τι έχει σχέση με το θρύλο (εκεί παίζει να είμαι ο καλύτερος στον κόσμο). Εκτός από αυτό ο "φίλος" μου ο zardinero δε μου έφτιαχνε καινούργιο λογαριασμό, δεν ξέρω γιατί, μάλλον δεν του άρεσαν αυτά που έγραφα.
 Ήθελα καιρό να αναρτήσω κάτι αλλά τα χέρια μου ήταν "δεμένα". Τελικά με βοήθησε ο melancholic (σε χρόνο dt, ο τύπος δεν υπάρχει). Έτσι γράφω απόψε και καμαρώνω με καινούργιο λογαριασμό. Βασικά ο λόγος που γράφω είναι ένας .....

ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ, ΤΙ ΠΑΘΑΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΤΕ;;;

Ο zatzo οκ το ειχε πει απ την αρχη. Στο κατω κατω τελειωσε και πυρηνικος φυσικος και που να βρει δουλεια εδω; Ακολουθησε ενας φιλος μου που δεν τον ξερετε (και καλα). Αυτος πηγε Ολλανδια.... Κοιτα να πας  Ολλανδια για κανα μηνα ν' αραξεις να "ηρεμησεις" γενικα το καταλαβαινω. Ή  ξερω γω να πας να παντρευτεις και να γυρισεις παλι με τον αντρα σου το δεχομαι. να πας να μεινει ομως; Νομιζω σ' αυτη τη χωρα η θαλασσα ειναι πάνω, δεν ξερω πως γινεται αλλα η θαλασσα ειναι ΠΑΝΩ!! Φοβουνται μη λιωσει κανα παγοβουνο στη Γροιλανδια και πνιγουνε !!!! (Χαχαχαχαχαχα). Μετα εφυγε κι ενας αλλος φιλος μου που δε θα το ξερετε λογικα... Αυτος πηγε για μαγειρας στην Αμερικη... Ωραιο ακουγεται... δε ξερω πως ειναι πραγματικα, δε ξερω πως ειναι τα φαγητα εκει, ουτε οι μαγειρες, ο,τι εχω δει στις ταινιες.... Απο τις ταινιες η Αμερικη ειναι σχεδον τελεια! Τελος την εκανε πριν απο λιγες μερες κι ο melancholic. Αυτος πηγε Παρισι. Μεχρι εδω ολα καλα. Απλα χτες που μιλουσαμε μεσω καμερας απο το fb μου πε οτι θα μεινει στην ΕΣΤΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ. Μιλαμε για ανθρωπο που στην Ελλαδα δεν ειχε περασει ουτε απεξω απο εκκλησια..... ειλικρινα δεν καταλαβαινω τι γινεται.....

Εγω με ποιον θα καιγομαι στην Ελλαδίτσα;
Με ποιους θα πινω ρε Βαγγελη;
Με ποιους θα βολοδερνω σε μια νεκρη πολη;
εεεεεε;;
Ρωταω ρε απαντηστε αν γινεται;;

το τραγουδακι της ξενιτιας

ΥΓ1: Εσυ απο την Ολλαδια αμα θες μπες στο blog να γραφεις, μου αρεσεις!!
ΥΓ2: Εντάξει πλάκα κάνω, αλλά ελάτε κάποια στιγμή πίσω ρε μη το γαμήσετε

Υπάρχω! Με σε λίγο καιρό, θα χωρίσεις γιατί.... θα υπάρχω εγώ

Έχω τα καινούργια Windows 8, καλά και μαλακία ταυτόχρονα.
 Επί της ουσίας τώρα.
 Ουσίες και οινοπνεύματα.
 Θα φύγω από την Ελλάδα και θα μείνω για 6-9 μήνες στο Παρίσι. Γαμάτα λέω, είναι ακριβώς αυτό που ήθελα, μπορεί να αποδειχθεί και γάματα, αλλά οκ, κομπλέ.
Λοιπόν, επί της ουσίας, σκοπεύω να στέλνω ανταποκρίσεις από το Παρίσι όταν πάω, όποτε έχω κάτι να πω, δηλαδή όχι σαν τώρα. Αυτό που έχω να πω τώρα, που να ταιριάζει με το προφίλ μου σαν melancholic που έχω χτίσει σε αυτό το μπλογκ, είναι το εξής:
 Κανείς δεν ασχολείται μαζί σου. Γι' αυτό κάνε ό,τι γουστάρεις.

Αααααααααα!!!!

Πεθύμησα τον loco zardinero. Με το στυλάκι του το ωραίο, που σε χτύπαγε με το μανίκι, παρακαλώ.

Πεθύμησα τον zatzo, με τα cool ποστ του.

Πεθύμησα τον teo και τα κόμματα που δεν έβαλε ποτέ.

Πεθύμησα τον Ιάν, άραγε ζει ακόμη; Άραγε ψάχνει για ένα κομμάτι ψωμί στην τρίτη λεωφόρο ακόμη, άραγε έχασε τα λογικά του μες τη μοναξιά του, άραγε βρήκε την παλιά του ζωή και ζει σε ψηλούς ορόφους που ατενίζουν τον κόσμο με γυαλί, ή μήπως τελικά είναι κάπου στην Ελλάδα και δουλεύει σε μπαρ τον χειμώνα, και το καλοκαίρι είναι δάσκαλος σερφ; Ε, τι να συμβαίνει;

Ο melancholic δε μου λείπει. Είναι πάντα εδώ.

Πεθύμησα την stilvi... Ποιο είναι άραγε αυτό το παράξενο πρόσωπο που μπήκε σφήνα στις αλκοολικά ποστ μας; Συνεχίζει να πίνει; Συνεχίζει να γράφει; Ποιος την ξέρει και αυτήν την ψυχή...

Κάποιον ξέχασα. Δεν πειράζει. Ας έρθει για μπασκετάκι άμα θέλει. 23 του μήνα φεύγω.

Τα λέμε.