Μήπως επιμένεις χωρίς λόγο σε κάτι που δεν πιστεύεις;
Μήπως αυτός που κρίνεις είναι ίδιος με εσένα;
Και αυτός που σου φωνάζει, μήπως απλά πρέπει να του πεις, συγγνώμη;
Μήπως απλά φοβάσαι, και όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες;
Μήπως είμαι μαλάκας;
Μήπως κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου και το έχασα όταν άρχισα να γράφω;
Μήπως... μήπως είμαι μόνος μου; Και δεν το παραδέχομαι; Μήπως λέω πολλά μήπως;
Μήπως καλύτερα να πίνω παρά να γράφω;
Μια αράχνη μόλις κατέβηκε από το ταβάνι. Είμαι λοιπόν στο δωμάτιό μου, το οποίο έχω κάτι μέρες να σκουπίσω είναι η αλήθεια, και ναι, μια αράχνη κατέβηκε από το ταβάνι. Σε μια γωνία στο ταβάνι επίσης υπάρχει μια φωλιά από πασχαλίτσες. Πασχαλίτσες έχουν και τα άλλα παιδιά στην εστία, οπότε μάλλον δεν φταίει πως δεν έχω καθαρίσει. Απλά δεν τους αρέσει το κρύο.
Ευθεία μπροστά μου έχω τον τζουρά μου. Δεξιά μου είναι η ντουλάπα, και ακόμη πιο δεξιά μου είναι η πόρτα. Αριστερά μου είναι ένα πολύ μεγάλο παράθυρο, και από την άλλη μεριά του παραθύρου, με κοιτάει ένας καλικάτζαρος που προσπαθεί να ανέβει στον επάνω όροφο.
Τα πόδια μου έχουν ριζώσει στο πάτωμα, και πολύ φοβάμαι πως οι ρίζες έχουν απλωθεί στον κάτω όροφο. Αλλά δεν πειράζει, αύριο το πρωί όλα θα είναι μια χαρά.
Ακούστηκε μια πόρτα να κλείνει. Κάποιος.
Η σκέψη μου έχει χάσει τον ρυθμό της, που νομίζω είχε κάποτε, και βυθίζομαι σε μια νύστα. Δεν αισθάνομαι τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου που να μου προκαλεί συναισθήματα. Δεν είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος, δεν ξέρω αν είμαι λυπημένος, γενικά νυστάζω.
Γενικά δεν ξέρω τίποτα.
Ποτέ δεν κατάφερα να εκφράσω συναισθήματα με τις λέξεις. Πάντα είχα πρόβλημα με αυτό. Μια ιδέα που μπορεί να έχω ή να περιγράψω κάτι, μια χαρά, εκεί μπορώ να βάλω τις λέξεις στην σειρά μια χαρά. Ή τέλος πάντων να πω μια ιστορία, ή κάτι αστείο. Αυτό νομίζω το ψιλοκάνω οκ. Αλλά συναισθήματα, όχι, εκεί ούτε ξέρω τι σχέση έχουν οι λέξεις με αυτό που αισθάνομαι. Και μετά από λίγο ξέχνω και τι ήθελα να πω.
Γι' αυτό γράφω τόσο ασυνάρτητα σε αυτό το μπλογκ. Όποτε έγραφα δηλαδή, γιατί τώρα το μπλογκ είναι νεκρό. Αλλά να, χρησιμοποιώ τις λέξεις όλη μέρα για σοβαρούς σκοπούς, και το μπλογκ ίσως είναι μια ευκαιρία να γράφω ό,τι έρχεται πρώτα στα δάκτυλά μου. Ούτε καν το φιλτράρω να δω αν βγαίνει νόημα, να δω αν ταιριάζει με αυτό που θέλω να περάσω. Όχι, ο κανόνας μου είναι να χρησιμοποιώ το backspace μόνο ορθογραφικά λάθη, σχεδόν ποτέ για να αναιρέσω αυτό που έγραψα. Και δεν το σκέφτομαι και πολύ όταν το γράφω.
Επίσης σπάνια σταματάω να δω τι έχω γράψει.
Έχω τη νεφελώδη αίσθηση, πως αυτή η πρακτική με έχει βοηθήσει να βάλω τέτοια στοιχεία και στην πραγματική μου ζωή. Λιγότερο backspace δηλαδή, και λιγότερο ανασκόπηση του παρελθόντος. Νομίζω καλό είναι αυτό, το έκανα περισσότερο παλαιότερα, και γενικά... γενικά νομίζω βοηθάει.
Από την άλλη, μια γραφή τέτοια, χωρίς σκέψη και χωρίς σκοπό, δε μπορεί παρά να είναι βαρετή, ανούσια, και τελικά να μην έχει κανένα νόημα παρά μόνο, ίσως, στον δημιουργό της. Και γι' αυτόν, μόνο την ώρα της γραφής. Γιατί λοιπόν να μην τα διαγράψεις όλα στο τέλος;
Δεν ξέρω.
Μες τη νύστα μου όμως, θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη μου με όποια ψυχή διαβάζει αυτές τις αράδες. Και επειδή δεν έχω το κουράγιο να την περιγράφω, και βασικά δεν ξέρω τίποτα όπως σας είπα, θα την κάνω ερώτηση. Να την λοιπόν:
Σου δείχνω δύο δρόμους στη ζωή να ακολουθήσεις, και σε βάζω να διαλέξεις ποιον. Ο πρώτος δρόμος θα σε κάνει ευτυχισμένο. Τι σημαίνει ευτυχισμένος για αυτόν τον δρόμο; Σημαίνει ικανοποιημένος με τη ζωή σου, σημαίνει πως γελάς συχνά, δε ζηλεύεις τους άλλους, δε σε νοιάζει να ξεχωρίζεις. Μπορεί τελικά να είσαι ξεχωριστός άνθρωπος σύμφωνα με οποιαδήποτε κριτήρια ή μπορεί και όχι. Το θέμα είναι πως αν διαλέξεις αυτόν τον δρόμο αυτό δεν θα σε νοιάζει. Γενικά, ας πούμε πως στον πρώτο δρόμο, καθώς προχωράς, αφήνεις πίσω ένα-ένα τα εμπόδια που μπορεί να σε απασχολούν κάποιες φορές και δεν σε αφήνουν να χαρείς την στιγμή. Ή ας πούμε πως σε αυτόν τον δρόμο, αν κάποιος σε ρωτήσει σε κάποια φάση αν είσαι ευτυχισμένος ή όχι, τότε τις περισσότερες φορές θα πεις ναι.
Ο δεύτερος δρόμος θα σε κάνει επιτυχημένο. Από κοινωνική σκοπιά, και όπως συνήθως εννοούμε την επιτυχία. Όσο θες. Δεν υπάρχουν όρια εδώ, διάλεξε εσύ πόσο επιτυχημένος θες να γίνεις. Πλανητάρχης; Αστροναύτης; Καλλιτέχνης; Επιστήμονας; Ό,τι θες, πραγματικά ό,τι θες, αυτός ο δρόμος θα στο εξασφαλίσει. Δεν λέμε τίποτα για ευτυχία εδώ. Άμα ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο, δεν υπάρχει κάποια προϋπόθεση ή εξασφάλιση ως προς το θέμα της ευτυχίας. Μπορεί να γίνεις ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος, μπορεί και όχι. Απλά δεν το ξέρεις, σε αντίθεση δηλαδή με τον πρώτο δρόμο, αυτό δεν σου εξασφαλίζεται.
Απλούστευση σίγουρα αυτό το δίλημμα. Και μάλλον στη ζωή διαλέγουμε πότε τον έναν δρόμο, πότε τον άλλον. Και σίγουρα ακόμη και όταν προσπαθεί κάποιος να πετύχει τον οποιονδήποτε στόχο, δεν σημαίνει πως ξεχνά την ευτυχία του. Αλλά και πάλι... ποιον δρόμο διαλέγεις; Και μήπως, άλλο ένα μήπως!, όποιος διαλέγει τον πρώτο δρόμο έχει παραπάνω αρχίδια; Μήπως η ευτυχία είναι απλά μια επιλογή, μια επιλογή που όμως θέλει αρχίδια;
