summer time..and the feelings are high!!!

Αυτή η τρέλα πρέπει να σταματήσει . . .

. . . Ναι είναι λογικό να έχει πέσει ο ρυθμός με τον οποίο ποστάρουμε! Είναι καλοκαίρι και το μόνο πράγμα που δεν σκέφτεται ένας νορμάλ ECDL είναι να καθήσει μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή και να σας προσφέρει ένα ακόμη υπερ-ΚΟΟΛ ποστ, σαν αυτά που γράφουμε συνήθως (γκουχ, γκουχ!). Και μπορεί το δικό μου καλοκαίρι να μην έχει ξεκινήσει ακόμη αλλά πραγματικά καταλαβαίνω τα υπόλοιπα, ηλιοκαμένα μέλη του blog. Απολαύστε το ήλιο, λιώστε στο αλκόολ και ξαπλώστε εκεί που σκάει το κύμα (τόσο ώστε η θάλασσα να φτάνει, ίσα, ίσα στα αχαμνά σας . . . απόλαυση).

Αυτήν την αρμονία ΜΟΝΟ ένα άτομο έχει το ψυχικό σθένος να τη διαταράξει! Όχι, όχι . . . δεν θα γράψει ένα γελοίο άρθρο για να γελάσουμε, ούτε ένα κείμενο αφιερωμένο σε κάποια ομορφούλα, ετσι ρε γαμώτο για να τα πει να ελαφρώσει . . . Ούτε καν θα ποστάρει απλά για να δείξει ότι ζούμε ακόμη . . . ΑΝΤΙΘΕΤΑ θα ποστάρει για να μας σπάσει τις μπάλες. Ναι παράτησε το facebook-ι, εναλλακτικέ μου εσύ, αλλά γράφει εδώ ανούσια κείμενα των δύο γραμμών που δεν βγάζουν νόημα!!!! Θες να κράξεις τη ψηφιακή (ΧοΧοΧο!!!) πραγματικότητα στη χώρα του φωτός? Κάντο the proper way!!!!!

Melancholic ελπίζω να μη σε έκανα να ξεσπάσεις σε κλάματα, ξέρεις πόσο σε ποθώ (ερωτικά πάντα), απλά έπρεπε να σπάσω το διαφενόμενο σερί σου με αυτή τη photo . . .


Στο παραπάνω ντοκουμέντο βλέπουμε πως είναι τα χρήματα στον πολιτισμένο κόσμο του Manchester και ειδικά μια horny λίρα . . .

Υ.Γ. Soundtrack ανάρτησης Λάκης Παπαδόπουλος - Βρώμικα Φιλιά

σκατά στον τάφο σας

γαμώ την πουτάνα σας δεν βάζω ψηφιακό δέκτη που να γαμιέστε και να γαμάτε τα κανάλια όλην την ώρα, βάλτε την κεραία εκεί που ξέρετε, δεν ξαναανοίγω την τηλεόραση πούστηδες

αλλαξοβασιλίκια

"...με κείνο το ηφαιστειώδες ξέσπασμά τους, μ' εκείνο το σεισμικό καλπασμό τους πάνω στο φρεσκοπλανισμένο παρκέ του γηπέδου του "Γιαντ Ελιέου". Με τρόμο οι Ισραηλίτες φίλαθλοι θ' ακούν στ' αυτιά τους το εφιαλτικό και ασυγκράτητο ποδοβολητό των σταυραετών του ΠΑΟ, που μ' επιδρομικές κινήσεις κι' επελάσεις καταπατούσαν κι αλώνιζαν κατακτητικά την ισραηλινή περιοχή και σκορπούσαν τον όλεθρο στην πρωταθλήτρια του Ισραήλ. Θα περάσουν αρκετές ημέρες για να συσταλούν τα μάτια των οπαδών της Μακάμπη, που είχαν φρικιάσει από το χειμμαρώδες και βιβλικά καστροφικό παιχνίδι των αετών του Κώστα Μουρούζη..."
"...Αυτό το σφίξιμο, αυτή η βεντούζα δυσκόλευε αφάνταστα την αναπνοή των Ισραηλινών... Που κάτω από το πλάκωμα και τον εφιάλτη των "κομμάντος" του Κώστα Μουρούζη είδαν τον Χάρο νάρχεται στα ποδοβολητά των πράσινων διαβόλων... Ένδεκα ολόκληρα λεπτά κράτησε ο εφιαλτικός καλπασμός των Ελλήνων..."
"Οι Ισραηλινοί μάχονται για να αντκτήσουν το χαμένο έδαφος αλλά η ακατάλυτη ψυχή των Ελλήνων έχει μεταβάλει τους παίκτες σε "Διγενήδες" αντρειωμένους και λεβεντόκορμους. Με την την καρδιά και με τα στήθεια, με την ψυχή για ασπίδα αντιμετώπιζαν τις επιθέσεις των Ισραηλινών και μέσως σαν πραγματικοί "κομμάντος" κτυπούσαν στο ψαχνό..."
"...Στο 28 οι Ισραηλινοί ισοφαρίζουν και τότε "σχίσθηκε" το καταπέτασμα του "Παλαί ντε Σπορ". Ο Νταγιάν σηκώνει το χέρι θριαμβευτικά και οι νικητήριες κραυγές του πολέμουν των 6 ημερών ακούγονται... Μα εδώ το λένε Ελλάδα... Κι οι Έλληνες ποτέ δεν πτοούνται, ποτέ δεν λυγίζουν..."
"Μα ο Παναθηναϊκός, όρθιος κι αντρειωμένος, όμοιος με θρύλο και Διγενή, με μυθικό Αίαντα ξανακτυπά..."

- Αθλητική Ηχώ, 11-12-1971



Παρακαλώ, κύριοι, προσπαθήσατε να σπάση το μονότονον των εφημερίδων, να ξαναπάρη κάθε εφημερίδα την ιδικήν της προσωπικότητα, παρ' ότι ακόμη έχομεν τον έλεγχον της ύλης των εφημερίδων διά του μηχανισμού τον οποίον έχομεν καθιερώσει

Το όραμα είναι έναν. Είναι γνωστόν, είναι επιβεβλημένον, είναι το όραμα Ελλάς. Ελλάδας της Ελλάδος. Ελλάδα η οποία θα είναι διά τους Έλληνες η ζωή των. Θα είναι ο σκοπός των. Και ερωτάται: ποία η μορφή του οράματος;



Μανουσάκης, Χανιά, Μάχη της Κρήτης το 1941:

Ήταν έναν Φουρναράκης καπελλάς. Ήμουνα, λέει, στο καταφύγιο στην εποχή της καταλήψεως και άκουσα πως μοιράζουνε κονσέρβες. Όχι πως μ' αρέσει η λεηλασία, αλλά επειδή μ' αρέσουν οι αντζούγιες επήγα στον σχολείο Αγίου Ιωάννου και πήρα μια κουβέρτα, έσπασα μία κάσα αντζούγιες, την έβαλα μέσα και την ώρα που τη σήκωνα να τη βάλω στον ώμο μου να φύγω έρχονται δύο Ιγγλέζοι. Θυμωμένοι μπλα-μπλα-μπλου να με ντουφεκίσουν. Εμένα, μωρέ θα με ντουφεκίσετε; Έχω νοικιάσει το σπίτι μου στον Τζων, στον Μπιλ, είπε μερικά ονόματα. Λέει πού; Πάει να τους εδείξει το σπίτι που καθόταν οι Ιγγλέζοι μέσα, ελείπανε οι Ιγγλέζοι. Απάνω που ψάχνανε αυτοί σηκώνομαι να και φεύγω, βάζω μαύρα γυαλιά, βάζω κι έναν παλτό, μια καμπαρντίνα και κατεβαίνω κάτω νομίζοντας πως δε θα με γνωρίσουν. Αλλά με γνωρίσανε. Και με πήραν και με πήγανε στη δεξαμενή και φέρανε και κάτι άλλους να μας εντουφεκίσουν. Και λέω του γειτόνου μου: "Είντα πάθανε, μωρέ, οι Ιγγλέζοι σήμερα και αγριέψανε;" "Ποιοι Ιγγλέζοι κακορίζικο; ετουτοι είναι Γερμανοί". Είχανε γίνει τα αλλαξοβασιλίκια και δεν το 'χε πάρει πρέφα!

Από Το Μέγα Βιβλίο Της Τουαλέτας, Πέτρου Κ. Ντελόπουλου

το σπίρτο έχει πιο πολύ πλάκα από τον αναπτήρα (δεν μπορώ να σκεφτώ τίτλο)

Ξέρω μια γκόμενα. Την λένε Ζωή. Ναι αυτή, πειράζει; Περίπτωση. Την βλέπω κάθε μέρα, όλοι την ξέρουν, άμα πας κάτω για καφέ, θα την δεις να περνά από το δρόμο. Και τι δεν ακούει. Πουτάνα την ανεβάζουν, τσούλα την κατεβάζουν. Και άμα πιστέψεις τις ιστορίες, θα πεις δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Στον έναν λέει γούσταρε να του χώνει χαστούκια, ο άλλος καταλήγει πως μόνο από ξύλο καταλαβαίνει, άλλος πως όχι μόνο πληρώνεται, αλλά είναι και χάλια. Και κάτι άλλοι πρώην της, θα σου πουν πως την ξέρουν απέξω και ανακατωτά. Ρε παιδιά, αν είναι δυνατόν, για την ίδια γκόμενα λέμε όλοι; Την πέτυχα που λες σήμερα, και ήταν χαμογελαστή. Δεν έγινε τίποτα να αξίζει να ασχοληθούμε, αλλά γέλαγε τόσο όμορφα. Καθόταν δίπλα σε έναν σκουπιδοτενεκέ, όχι ότι σημαίνει κάτι αυτό, απλώς εκεί την είδα, και ήταν μια αλεπού δίπλα της, κουλό αλλά ήταν. Κρατούσε λοιπόν ένα καθρεφτάκι, και έφτιαχνε τα μαλλιά της, και ήταν τόσο ήρεμη, και μόλις είδε που χάρηκα που χαμογελούσε, ξέρεις τι έκανε; γύρισε το καθρεφτάκι προς τα μένα. Και μετά γύρισα σπίτι, και έγραψα αυτό, γιατί το καθρεφτάκι ήταν φωτεινό.
"η άρνηση το σκληρότερο ναρκωτικό", έτσι είναι.

LARISA ΓΔΥΣΟΥ,ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!!

Μπράβο μεγάλη Ισπανία...Μίλησε η καρδιά του πρωταθλητή Ευρώπης??ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ!! Χαρήκατε που φέρατε δάκρυα στα μάτια της Λαρίσα? Εσύ Villa θα νομίζεις ότι είσαι μεγάλος επιθετικός τώρα έτσι??? Είσαι μικρός σαν άνθρωπος.. Και τι θα κάνετε τώρα που περάσατε?Μήπως θα πάτε για την κούπα? Όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι είμαστε απέναντι σας επειδη ΕΣΕΙΣ γίνατε η αιτία να στερηθούμε τον ποδοσφαιρικό αρμαγεδώνα στον τέλικο.Το uruguay - paraguay μπορεί να μείνει ενα όνειρο,αλλα η παρέα του Forlan και των άλλων παιδιών είναι ακόμα εκεί κάτω...Be aware furias rοjas