Ξέρω μια γκόμενα. Την λένε Ζωή. Ναι αυτή, πειράζει; Περίπτωση. Την βλέπω κάθε μέρα, όλοι την ξέρουν, άμα πας κάτω για καφέ, θα την δεις να περνά από το δρόμο. Και τι δεν ακούει. Πουτάνα την ανεβάζουν, τσούλα την κατεβάζουν. Και άμα πιστέψεις τις ιστορίες, θα πεις δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο. Στον έναν λέει γούσταρε να του χώνει χαστούκια, ο άλλος καταλήγει πως μόνο από ξύλο καταλαβαίνει, άλλος πως όχι μόνο πληρώνεται, αλλά είναι και χάλια. Και κάτι άλλοι πρώην της, θα σου πουν πως την ξέρουν απέξω και ανακατωτά. Ρε παιδιά, αν είναι δυνατόν, για την ίδια γκόμενα λέμε όλοι; Την πέτυχα που λες σήμερα, και ήταν χαμογελαστή. Δεν έγινε τίποτα να αξίζει να ασχοληθούμε, αλλά γέλαγε τόσο όμορφα. Καθόταν δίπλα σε έναν σκουπιδοτενεκέ, όχι ότι σημαίνει κάτι αυτό, απλώς εκεί την είδα, και ήταν μια αλεπού δίπλα της, κουλό αλλά ήταν. Κρατούσε λοιπόν ένα καθρεφτάκι, και έφτιαχνε τα μαλλιά της, και ήταν τόσο ήρεμη, και μόλις είδε που χάρηκα που χαμογελούσε, ξέρεις τι έκανε; γύρισε το καθρεφτάκι προς τα μένα. Και μετά γύρισα σπίτι, και έγραψα αυτό, γιατί το καθρεφτάκι ήταν φωτεινό.
"η άρνηση το σκληρότερο ναρκωτικό", έτσι είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου