νο 2

"Πέρα από το Τ., υπάρχει το Τζ.
Αλλά πρόσεχε, στο Τζ δεν είναι το τέρμα, υπάρχει παρακάτω."

Το τοπίο, ερημικό. Μια ακρογιαλιά, ένα μικρό βραχονήσι στο βάθος. Αλλά στη σκηνή, πλήθος προσώπων. Γίνεται, φυσικά, να 'σαι μόνος στα κρογιάλι και μαζί σου συνοδεία μια χορωδία προσώπων, φανταστικά, αλλά να κάνουν μια βουή εκκωφαντική, ικανή να πατήσει τον ήχο του πρωινού.

Δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από ένα πρωινό μπάνιο σε μια ερημική ακρογιαλιά. Αυτό είναι το κέντρο του κόσμου, γύρω από το οποίο θα ζητήσουν να στηριχθούν μέρες ξένες, μέρες αλλονών.

Οι λέξεις, αυτό κράτα μόνο, και ξέχνα τα υπόλοιπα, είναι προορισμένες να κρατάν την ουσία σε γυάλα. Να την αιχμαλωτίζουν, να την αποστειρώνουν και να την κάνουν τετράγωνη και φοβισμένη.

Δεν είναι όλα όπως τα προγραμματίζουμε. Και καμιά φορά, δεν ξέρω...

Βρήκαμε τη μουσική, βρήκαμε τη ζωγραφική, και μετά είπαμε να αποτυπώσουμε το είναι μας σε λέξεις περίεργες. Ε, δεν είναι εύκολο. Είναι αφύσικο. Είναι μια σταλιά φυσικό βασικά.

Τα νήματα που τους ενώνουν, είναι λεπτά μα δε κόβονται. Είναι τα μόνα που τους κρατούν μαζί σε αμοιβαία κίνηση. Και ίσως να είναι αυτά που τους κρατάν σε στάση όρθια. Είναι λεπτά, είναι απλά, και αν δεν ήθελα να καλύψω με πέπλο την σιωπή μου, θα σου έλεγα ποια είναι. Μα σιωπώ, όσα έχω γράψει είναι μια έκφραση της σιωπής, σιωπής απλής χωρίς άλλα στολίδια, σιωπής προσωπικής και περίεργης. Μα ίσως να ξέρεις, ίσως να μου εξηγήσεις. Και ... ψέμματα. Η σιωπή είναι μόνο μια κρύα τελεία.