curtains fall

ψάχνουμε. για ταίρι, για ψυχές που θα μας δεχθούν ολόκληρους, για λύσεις. Πώς ψάχνεις; δοκιμάζοντας. Ρισκάροντας. βρίσκοντας σιγουριά για τους λόγους σου, αδιαφορόντας για την κρίση των άλλων. Δεν θέλω να κρίνω. Για να μη με νοιάζει όταν κριθώ. Δοκιμάζεις ρόλους. Μόνο ρόλους, τι άλλο υπάρχει; Για να υπάρχει συνέπεια και συνέχεια στην πορεία σου, στις κινήσεις σου, στον χορό σου, στις λέξεις, παίζεις τον χαρακτήρα σου στο θέατρο. Όταν το ακροατήριο σε κοιτά, και εσύ αυτοσχεδιάζεις, και εσύ φεύγεις από το κείμενο που παίζεις τόσο χρόνια, τότε κερδίζεις. Κερδίζεις ένα χειροκρότημα λιγότερο, ένα πρέπει λιγότερο, μια γραμμένη αράδα λιγότερη. Αν είσαι σαν εμένα, θα τρομάζεις σε αυτά που μαντεύεις πίσω από τα μάτια τους. Και με νοιάζει όλο και λιγότερο, και αν όσα μαντεύω είναι αλήθεια, και τι σημαίνει όταν είναι αλήθεια. Και θέλω να δοκιμάζω, να δοκιμάσω, δίνοντας μόνος μου ερμηνεία και ουσία στις πράξεις μου, σκληραίνοντας το πετσί μου στην επιθυμία να σβήσω, να κρύψω, και να κρυφτώ κάτω από την ομπρέλα.
Μιλάω, και δεν κρύβω αυτό που με κινεί. Γιατί το ξέρεις από πριν. Μιλάω, και κάθε λέξη είναι μια γροθιά παραπάνω σε έναν τοίχο, που ξέρω πως είσαι εσύ από την άλλη μεριά. Έχω λίγη φόρα, δεν ξέρω τις δυνάμεις μου, δε με νοιάζει. Μικραίνω την απόσταση που έχουν οι λέξεις από την σκέψη μου και τον εαυτό μου, για να μικρύνω την απόσταση που έχουν από τις πράξεις μου.
Αυτοαναιρούμαι, και λέω, πως δεν έχει σημασία μια πρόταση μόνη της, όπως δεν έχει σημασία μια πράξη μόνη της, γιατί το θέμα είναι πως είναι μια πρόταση που δεν σβήστηκε, και η επόμενη είναι δίπλα της, πιασμένες χέρι-χέρι. Γιατί να έχει σημασία αυτό το παιχνίδι, γιατί να έχει κάτι; Γιατί είναι από τα ίδια χέρια, και κάτι πάνε να πουν όλες μαζί. Μέσα από την αναίρεσή τους, κάτι πρέπει να λένε, γιατί δεν διορθώθηκαν, και δεν έγιναν πρόβα.
Μια δοκιμή, μια επιθυμία μικρή, μικρή φλόγα, να που καίει όμως, και φωτίζει το σκοτάδι. Καληνύχτα