ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ vol.10

Η εικονα που εβλεπε στον καθρεφτη ηταν αθλια,αλλα στο προσωπο του ειχε σχηματιστει ενα πλατυ χαμογελο!Ηταν αξυριστος εδω και δυο βδομαδες,και τα γενια του ειχαν καλυψει το μεγαλυτερο μερος του προσωπου του.Εικονα ασυνηθιστη για αυτον,καθως παντα ηταν φρεσκοξυρισμενος και περιποιημενος...Το ποτο και το καπνισμα ειχαν αφησει και αυτα τα σημαδια τους πανω του.Ηταν αγνωριστος και τιποτα δεν θυμιζε πανω του τον παλιο Ιαν,εκτος απο τα ματια του.Το χαρακτηριστικο,εντονο βλεμμα του ειχε μεινει ανεπηρεαστο απο το αλκοολ,το τσιγαρο και τη ψυχολογικη καταπτωση.Ολη αυτη η κατασταση,που ειχε περιελθει σωματικα και ψυχολογικα τον τελευταιο καιρο,ισως του εδινε μια προσωρινη λυση.Ειχε αποφασισει να εξαφανιστει.Δεν ηθελε να παει μακρια,πιθανον δε μπορουσε κιολας και στο μυαλο του καρφωθηκε κατι αλλο,πιο παραξενο και ισως και πιο ριψοκινδυνο...Δεν ειχε αλλο χρονο,ουτε και αλλες επιλογες.Ανοιξε τη ντουλαπα του και εβγαλε οτι πιο παλιο και φθαρμενο υπηρχε μεσα!Φορεσε,γρηγορα,τα ρεταλια που βρηκε και εφυγε απο το υπνοδωματιο του.Εβαλε κατι παλια γυαλια ηλιου που ηταν ξεχασμενα στο συρταρι κατω απο την τηλεοραση και σταθηκε μπροστα απο τον μεγαλο καθρεφτη του καθιστικου.Μεσα σε λιγα λεπτα ειχε μετατραπει σε εναν ρακενδυτο,τυφλο ζητιανο,που σε τιποτα δεν εμοιαζε με τον πραγματικο του εαυτο!Ουτε ο ιδιος δεν αναγνωριζε τον εαυτο του τωρα!Κοιταξε λιγο απο το παραθυρο.Σε λιγο ξημερωνε και το πρωτο φως της ημερας θα τον εβρισκε σε μια γωνια του δρομου να ζητιανευει.Η μερα που ερχεται ισως ειναι η πιο δυσκολη της ζωης του...Η μερα αυτη μπορει να σημανει μια κανουργια αρχη η να ειναι η αρχη του τελους του!...to be continued...