πολύ μπλε

Λίγη κουβέντα με δυο κοπέλες στο αεροπλάνο, αμερικάνα και γαλλίδα νομίζω η άλλη, και άλλες δεν έμελε να γνωρίσουμε.
Νίκαια, μια πόλη που μύριζε μπαρούτι. Τι Γαλλία, οι φάτσες αλγερινές.
Για τη Μασσαλία, στο τρένο, εφιάλτης. Δεν έχεις δει ποτέ σου πιο βρωμερό μεθύστακα, βρώμαγε όλο το βαγόνι, και καθόταν πίσω μου.
Στο λιμάνι μάς πήγε ένα τυπάκι Σουηδός, πρώην χίπης. Ή και νυν, την οικογένειά του την είχε πίσω στη Σουηδία, μένανε σε τροχόσπιτο. Μου θύμιζε λίγο έναν θείο. Τώρα που τον φέρνω στο μυαλό μου, περισσότερο.
Με το άλλο σκάφος φύγαμε με μισή μέρα διαφορά, αυτοί το βράδυ, εμείς το άλλο πρωί. Σουηδοί και αυτοί, ο ένας προγραμματιστής, ο άλλος ξυλουργός.
Θάλασσα, μπουνάτσα. όσο δεν πάει. που λέμε λάδι; ε, φαντάσου λάδι, λάδι μπλε. όχι σαν την μπουνάτσα του αιγαίου που κάνει ρυτίδες, μα σα να είναι το νερό βαρύτερο.
Ένα νησάκι πάνω από την Σαρδηνία, Λα Μανταλένα. Σαν Ιταλική παλιά ταινία. Πλάκα οι Ιταλοί. Και οι Ιταλίδες. Υποτίθεται πως θέλουν πολύ κουβέντα. Εδώ δεν τα πάμε καλά με τα Ελληνικά... Και εκεί άλλη γλώσσα δε μιλάνε, και το σουπερμάρκετ, σουπερμαρκάτο πρέπει να το πεις (από την άλλη, είμαστε σε μαγαζί και παλεύουμε ένα δεκάλεπτο να εξηγήσουμε στην πωλήτρια πως θέλουμε κουβέρτα. Αγγλικά, Γαλλικά... Όταν επιτέλους κατάλαβε, κάνει: "a, koyverta!")
Σικελία μετά, Μεσήνα, χειρότερα από Πειραιά. Περπάτησα λίγο το βράδυ, ψυχή, και σε κάποια φάση, σκάσανε μύτη αμάξια με σημαίες, με είδαν και κορνάρανε φωνάζοντας "φόρτσα Ίντερ!". Βρήκε σε ιταλικό τοίχο η μπάρτσα.
Μόλο ντι Μπάρι, ένα ψαροχώρι λίγο κάτω από το Μπάρι. Σαν την γνωστή east coast πόλη, στο μικρότερο, και στο πολύ, μα πολύ πιο χαλαρό! Σάββατο απόγευμα και όλοι σε μαγαζια γύρω από την πλατεία, χαρτάκι οι γέροι, οικογένειες και ζευγάρια βολτίτσα, πιτσιρίκια σκέητμπορντ (άμα αφήνουνε την μπάλα και τα Ιταλάκια...). Ξαναβρήκαμε εκεί τους Σουηδούς.
Γραμμή για Σπλιτ μετά. Επιτέλους καιρός, να πάμε και λίγο με πανί. Αρχίσαμε με 4 μποφώρ, στην Κροατία φτάσαμε με οχτάρι. Το γούσταρα λίγο κούνημα.
Φοβερός επαγγελματισμός από τους Κροάτες που κάναμε την παράδοση του σκάφους. Θα μας περάσουν όλοι στα Βαλκάνια, όχι μόνο οι Κροάτες, αλλά και οι κοντινοί γείτονες. Η κοντύτερη γυναίκα παρεπιπτόντως μού ριχνε μισό κεφάλι.
Μετά από σκηνικά κουλά και τραγελαφικά, καταφέραμε τελικά και οι δύο να φύγουμε για Αθήνα, μέσω Μονάχου. Η ανταπόκριση μετά από τέσσερις ώρες, προλάβαμε μια χαρά να πάμε στο κέντρο και να χαζέψουμε. Από την Ίντερ στη Μπάγερν, μόνο που εδώ ήταν μόνο τουρίστες και κανείς δεν πανηγύριζε. Μοιραστήκαμε τα εισιτήρια του τρένου με έναν Φιλανδό που μας κατατόπισε και για την πόλη. Περίεργος, ως ένα βαθμό ίσως έψαχνε να μας πιάσει κορόιδα, μα ήθελε και παρέα.
Σε όλο το ταξίδι, ελληνικά μιλήσαμε μόνο σε λεωφορείο στη Νίκαια με Πακιστανό νεαρό που έψαχνε τον σταθμό του τρένου να πάει Παρίσι. Ένας τρελός κόσμος...
Μεξικό στο τέλος. Στο El Venizelos.