ρόδα, κρίνα, και άλλα λουλούδια

Βρήκα ένα βιβλιαράκι με ποιήματα του William Blake, μετάφραση Ανδρέας Αγγελάκης. Τα περισσότερα μου άρεσαν, να μερικά:


Κάποιες παροιμίες, δώστε βάση ;) :

Η φρόνηση είναι μια πλούσια, άσχημη, γριά γεροντοκόρη, που τη φλερτάρει η ανικανότητα.
Αυτός που επιθυμεί μόνο και δεν πράττει, τρέφει πανώλη μέσα του.
Να περιμένεις δηλητήριο από το στάσιμο νερό.
Η αιδώς είναι ο μανδύας της περηφάνιας.
Το πουλί έχει τη φωλιά του, η αράχνη τον ιστό της κι ο άνθρωπος τη φιλία.
Ποτέ δεν ξέρεις τι είναι αρκετό, αν δεν ξέρεις τι είναι περισσότερο από το αρκετό.
Αδυναμία στο θάρρος, σημαίνει δύναμη στις πονηριές.
Οτιδήποτε μπορεί να γίνει πιστευτό, είναι εικόνα αλήθειας.


Το Κρίνο

Και το σεμνό τριαντάφυλλο έβγαλε ένα αγκάθι
το πρόβατο το ταπεινό ένα κέρατο άγριο
αλλά το κρίνο το λευκό σε αγάπης φως θα χαίρεται
και μήτε αγκάθι ή απειλή
θα κήλιδώνουν την αγνή ομορφιά του.


Η Μύγα

Μικρούλα μύγα
το καλοκαιρινό παιχνίδι σου
κατάστρεψε
το αστόχαστό μου χέρι.

Και εγώ δεν είμαι
μια μύγα σαν κι εσένα;
Ή κι εσύ δεν είσαι
άνθρωπος σαν κι εμένα;

Γιαυτό χορεύω
πίνω, τραγουδάω
μέχρι κάποιο τυφλό χέρι
λιώσει τα φτερά μου.

Αν σκέψη είναι η ζωή
και δύναμη κι ανάσα
κι η πεθυμιά
της σκέψης Θάνατος

τότε κι εγώ είμαι μια
μύγα ευτυχισμένη
κι αν ζω
ή πεθαίνω


Η Ωραία μου Τριανταφυλλιά

Ένα λουλούδι μου προσφέρανε
τέτοιο που ο Μάης δεν εγέννησε ποτέ του.
Αλλά, είπα εγώ, "Έχω μιαν όμορφη τριανταφυλλιά"
και σημασία δεν έδωσα.

Ύστερα πήγα στην τριανταφυλλιά μου
για να τήνε φροντίζω ολημερίς.
Μα το κεφάλι της απόστρεψε από ζήλια
κι αντί χαρά, μου έδειξε τ' αγκάθια της.


Ο Κήπος της Αγάπης

Πήγα στον Κήπο της Αγάπης
και είδα ό,τι ποτέ δεν είχα δει:
ένα εκκλησάκι στην ομίχλη ήταν χτισμένο
εκεί όπου έπαιζα στη χλόη παλιά.

Κι οι πύλες του παρεκκλησιού ήτανε κλεισμένες
και ένα "Μη εισέλθης" στην πόρτα είχε γραφτεί.
Έτσι, γύρισα την πλάτη μου στον Κήπο της Αγάπης
που άνθιζαν μύρια λούλουδα γλυκά.

Και είδα πως ήτανε γεμάτος τάφους
και ταφόπετρες εκεί που θα 'πρεπε να βγαίνουν άνθη.

Παπάδες ολόμαυρα ντυμένοι αργοβαδίζανε
και δένανε με βατόκλαδα τους πόθους μου και τις χαρές.