Μ, Κ

Μ:
"Τότε στο Θιβέτ. Στην κορφή που λίγοι πατάνε, τόσο νωρίς. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Ξέρουμε ως ένα βαθμό πως υπάρχει, μες την ομίχλη την διακρίνουμε, αν και όταν και άμα λάχει να κοιτάξουμε ψηλά. Αλλά όπως και να το κάνεις, την κρύβει η ομίχλη των χρόνων, και ο ήλιος της πεδιάδας μας. Τέσπα, τότε στο Θιβέτ. Είδα τον γκρεμό, και δε φοβήθηκα. Στο λέω ειλικρινά. Δε ράγισα καθόλου, δεν λύγισα ότου μια στιγμή, ίσως μόνο λίγο, και, παρέα με παρέα που είχε να μου πει, που ήταν ο καιρός της, άφησα τον αέρα να με πάει όπου ορίζει η τύχη.
Η παρέα, ήταν της στιγμής, και η στιγμή πέρασε, και -έτσι λέει η στατιστική, η λογική- η παρέα πρέπει να χάθηκε.
Προσπαθώ να εκβιάσω συναισθήματα και τα λέω αυτά; Ναι. Προσπαθώ να καταλάβω; Ναι, και αυτό είναι λάθος που κουβαλάω.
Το μυαλό μου είναι φτωχό, και δε μπορεί να νοιώσει. Τα βάζει σε μια ευθεία, και λέει, αν φτάνεις μέχρι το τέρμα της, πρέπει να μπορείς να φτάσεις μέχρι τη μέση. Έλα μου όμως.. Που ό,τι και να φτιάξω στις μουντές εικόνες μου, είναι μίλια μακριά από ό,τι συμβαίνει εκτός μου.
Τις κορυφές που λέω, δεν είναι τίποτα. Αν είσαι, τις κατακτάς συνέχεια. Έστω μια μέρα στις εφτά. Και πέφτεις κάτω. Την επόμενη μέρα, κάτι νέο.
Κάποιος σήμερα έφτασε εκεί πάνω. Κάποιος σήμερα έπεσε στο κενό που το τέρμα δεν ορίζεται. Κάποιος βούτηξε στην πηγή που κρύβεται στο κενό, κάποιος γεννήθηκε αφού πέθανε. Κάποιος που νοιώθει κάτι παραπάνω τώρα, κάποιος.. Μια φωνή ήταν αυτός, που δεν ακούω.
Ξεκίνησα να λέω για Κοιλάδες, τότε. Η αρχική σκέψη, ήταν πως είμαστε από τον ίδιο σπόρο. Αλλά τώρα, βλέπω το βάρος, την ηλιθιότητα, πόση χαζομάρα, του χωρίσματός μας.
Δε μελαγχολώ. Έτσι είμαι πάντα.
Δεν θες να τα ξέρεις αυτά. Ή μάλλον, δεν θες να τα ακούς. Δεν ήταν αυτό που περίμενες, όταν με είδες. Σε μπέρδεψε το μπέρδεμά μου, πέτυχε η ζωγραφιά που σκάρωσα, για να λερώσω τον καμβά.
Έμαθα, και ξέρω, πως τίποτα δεν έχει σημασία. Αυτό που νοιώθεις, δεν είναι αυτό που φαντάζομαι. Και αυτό που νομίζεις πως είμαι, δεν είμαι. Ναι, έχω πιει.

θα με βρω Χωρίς χάρτες Και χωρίς συμβουλές"

Κ:
"Κούλαρε ρ, τι λες; ξύπνα, όλα απλά! τι μελετάς; Μη γίνεσαι καραγκιοζάκος. Το προσπαθείς πολύ. Δε χρειάζεται! Βασικά, εδώ που τα λέμε, δεν το προσπαθείς καθόλου. Δε βλέπεις; Πούλα λίγη τρέλα. Άμα θες το χεις. Όλο αυτό το αστείο πράγμα, σβήστο. Νομίζεις ασχολείται κανείς; Νομίζεις πως και να ασχοληθεί, κερδίζεις κάτι; Μόνο χάνεις. Αφού λες πως ξέρεις τι ζητά ο καθένας ρε φιλαράκι, τι κάνεις εδώ πέρα; Μας το παίζεις κιόλας κάτι; Ο δρόμος είναι ανοιχτός, δε βλέπεις, σου τον δείξαμε δεκάδες φορές! Τράβα γαμήσου στο κάτω κάτω ρε φίλε!"

Μ:
"Μη με μπερδεύεις και άλλο. Δε θέλω να ασχολούμαι με εσένα. Τα διαλυτικά που μου βάζεις. Θα τα βγάλω"

Κ:
"Σβήσε ό,τι μαλακία είπες όσο είναι καιρός, γιατί θα μετανιώσεις. Και αν δε μετανιώσεις, ακόμη χειρότερα. Γιατί ούτε και αυτόν τον ρόλο θα το παίξεις σωστά. Σε βαρέθηκα. Κουραστικό και για μένα να ασχοληθώ με όλα αυτά"