Χιαστός

μικρές χαρές, κάποιες άλλες μοναδικές
και κάποιες τόσο μικρές.
Δεν ασχολιόμουν πολύ με το πώς την βρίσκουν οι άλλοι
χωρίς διακοπή, από πριν το γυμνάσιο
πάντα είχα το τρέξιμο

να πετάς
να ξαναγεννιέσαι, ελάχιστα, αλλά για σκέψου, κάθε
φορά που τρέχεις.
διακρίσεις, μια δύο που
έχουν κάποια σημασία για μένα, τίποτα που αξίζει να αναφέρεις.
Έλεγα μετά πως είμαι ψώνιο, με νοιάζει πολύ να μην παχύνω και μεγαλώσω
γι΄ αυτό έπαιρνα τα βουνά και τα γήπεδα
και έτσι νά 'ναι, πάλι δε με νοιάζει ιδιαίτερα
(παρεπιπτόντως, το σώμα μεγαλώνει, ό,τι και να κάνεις. Σώπα,
τι είπα, ε; Είναι αλήθεια όμως. Στα αισθήματα και στις
σκέψεις, κάποιοι που επένδυσαν εκεί, λάμπουν μέχρι
την τελευταία νύχτα).

Αλλά τώρα που
πρώτη φορά, το γόνατό μου
μου λέει πως μεγάλωσε, πως δεν είναι από σίδερο, και πως το
κακομεταχειρίστηκα και
δε με αφήνει να τρέξω,
νοιώθω κάτι σα να
με δένει.
Και η χαρά
χωρίς λέξεις και συντροφιά
που νικάει για λίγο την
βαρύτητα
για λίγο πετάει
πάνω από όλους και από όλα
όταν το πέλμα ακουμπά στο έδαφος, για να
κάνει πάλι το ίδιο βήμα με πριν, ξανά και ξανά,
ψάχνοντας να κλειδώσει στο τέμπο, να έχει οικονομική χάρη,
ψάχνοντας και διδάσκοντας την δύναμη που χαρίζει ο εσωτερικός ρυθμός
ναι, μου λείπει.

Πολύ δραματικό βγήκε· δεν είναι άσχημα
και τον προσωπικό ρυθμό δεν τον ψάχνεις εκεί κυρίως
και βέβαια χίλιοι δυο τρόποι να ξεχαρμανιάσεις από
τα τσιγάρα, αλκοόλια και το καθισιό, κυρίως το τελευταίο.
Περιμένω όμως φίλε -γιατί δεν το είπα σωστά, και εδώ
μπορείς να βρεις παρέα-
να γιάνουν όλα, και να πάμε για χαλαρά στη παραλία
και για λιγότερο χαλαρά καμιά φορά, σε κανά αγώνα ίσως
να τα δώσω όλα, να περιφρονήσω την κούραση
στη μέση της κούρσας, στο νεκρό σημείο, να βρω
καλό τεμπάκι και να πάω
όλα μέσα στο τέλος
καρφωμένος
να καίνε τα πάντα


από Δευτέρα ραντεβού στον γιατρό, το έχω αφήσει βδομάδες και ακόμη να περάσει. Πιστεύω πως είναι χιαστός σύνδεσμος, ACL (anterior cruciate ligament)



Εμίλ Ζάτοπεκ, παλιός θρύλος, ο πρώτος που προπονιόταν διαλλειματικά. Είχε μεγάλη καύλα με το τρέξιμο, και εκτιμούσε την αξία του χαλαρού στυλ. Συμβούλευε να τρέχεις κρατώντας ενωμένα τον αντίχειρα με τον μέσο, πως σε βοηθά να διατηρήσεις χαλαρό όλο το σώμα.

Και καμία επαφή να μην έχετε, αυτή η κούρσα πιστεύω αξίζει. Ο τύπος που νικάει τελικά είναι Αμερικάνος, ο μόνος που έχει νικήσει σε ολυμπιάδα στα 800 από US, νομίζω. Είναι επίσης το μόνο οκτακοσάρι από όλες τις ολυμπιάδες που έγινε από τον νικητή σε σταθερό ρυθμό, σε όλην την κούρσα. Γενικά, εγώ δεν έχω δει άλλο. Απλώς δεν υπάρχει αυτό που έκανε...