μηδέν επί κάτι μηδεν

Η ευθεία είναι ο πιο βαρετός δρόμος ανάμεσα σε δυο σημεία.

Τους πολλούς δρόμους τους δημιουργούν καμιά φορά τα εμπόδια. Χωρίς αυτά, μόνο ένας.

Το καναβούρι έχει κάνναβη.

Το συρτάρι είναι τρύπιο.

Έχει κρύο, πας πιο κοντά και έχει ζέστη. Πλησιάζεις και ζεματάει. Φοβάσαι, και δεν πλησιάζεις άλλο. Δεν ζεστάθηκες, ακόμη τουρτουρίζεις.

Διάφορες πόρτες σε ένα σπίτι, και το σπίτι διαφορετικό, ανάλογα από ποια πόρτα θα μπεις. Ελπίζεις πως κάποια στιγμή θα είναι το ίδιο, το ίδιο οικείο, από παντού.

Πέτρες πετώ του φεγγαριού.
hello, i love, won' t you tell me your name? (αυτό ακούω)

Και ο μάγος του Οζ χαρίζει στον Σιδεροκέφαλο την καρδιά που πάντα είχε.

Μπορείς να γελάς καμιά φορά, αυθεντικά, αλλά χωρίς να χαίρεσαι. Δεν θέλω να το αναλύσω.
το light my fire τώρα, ταιριαστό.
Είδες τι γίνεται αν το εκβιάζεις; Το εκβιάζω τώρα, και δε βγαίνει. Ή βγαίνει;
"όχι δεν είμαι αυτός, προπαντώς μη με μπερδέψετε με άλλον". Ανησυχίες του Νίτσε.
Μια κουβέντα αληθινή δεν έχω πει ακόμη. Αυτή ήταν η πρώτη. Το σταματώ λοιπόν.
Βροχή που δεν ήρθε. Σκόνη, υγρασία στον αέρα, έτοιμα όλα για μια βροχή. Να, η πρώτη μπόρα, έρχεται όλο και πιο κοντά. Δεν την εκβιάζεις, γιατί θα εξαντληθεί προτού φτάσει στην Γη. Στο χώμα που τη χρειάζεται. Όχι μόνο αυτή, αλλά είναι και αυτή ένα συστατικό. Δεν περιγράφεται όμως. Από τα πράγματα που χαρίστηκαν στα πλάσματα που τους δόθηκε λίγος χρόνος εδώ πέρα, είναι ο ήχος της βροχής. Η αφή της. Η μυρωδιά.

Α ρε, τι κομμάτι; Το Extreme Ways του Moby που χεις. Πω!, τελικά η μουσική δίνει, δίνει ενέργεια. Σαν το Μάγο του Οζ πιο πάνω, την καρδιά που είχες από πριν.
I closed my eyes and closed myself. Oh babe... then it fell apart
Νοιώθω όμως, πως τα κλειστά μάτια, είναι βλέμμα ανοιχτό. Σταθερό.
(ΥΓ: Πώς γίνεται όλα τα τραγούδια στο playlist αυτήν την στιγμή να νοιώθω πως ταιριάζουν ;)
Αρκετά. Άλλωστε μηδέν επί κάτι μηδέν. Το άπειρο δεν υπάρχει.