Τραβήξτε την τάπα από το νησί . . .

Λοιπόν, σε αυτό το post θα ακολουθήσω τη χιλιοχρησιμοποιημένη τεχνική της εξιστόρησης από το παρόν προς το παραλθόν. Pulp Fiction καταστάσεις δηλάδη, αλλά χωρίς την Uma Thurman να λυτρώνει τον Travolta από τις στυλιστικές του επιλογές, στο επικό κατά τα άλλα Saturday Night Fever.

Θεωρητικά, αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να ήμουν στο γραφείο μου, με το τούμπανο υπολογιστή με τους 4 πυρήνες και τα 4G RAM, τους ενοχλητικούς κινέζους, τους ακόμη πιο ενοχλητικούς ινδούς/πακιστανούς κτλ. και να λιώνω. Ανταυτού είμαι στο δωματιό μου, σε ένα σχεδόν άδειο Hall (μόνη συντροφιά η Chi kun Chi A Oa Nu Cha φτου και βγαίνω ή απλά Vanessa, μία από τους flatmates που της αξίζει ολόκληρο άρθρο για την αλλοπρόσαλη συμπεριφορά της - έμαθα πάντως ότι τα τσούζει η αλκοολική), με το ηρωικό μου μπρίκι-laptop. Μόνο κοινό στις δύο καταστάσεις, το ότι ξαναμπήκα σε λιωσιματικούς ρυθμούς programming. Ο λόγος για τον κατοίκον περιορισμό μου, η απόπειρα ανθρωποκτωνίας πουτάνας υπαλλήλου της πουτάνας Lufthansa. Οκ, πολύ θα το ήθελα αλλά ο λόγος είναι ο θεϊκός καιρός με τους -7C και τη συνεχή χιονόπτωση έχει δημιουργήσει χάος εδώ. 20 χρόνια μου έλεγε ο ταξιτζής, που με παρέλαβε από το αεροδρόμιο, είχε να χιονίσει τόσο. Τουλαχιστόν σήμερα το mail από το uni ήρθε νωρίς οπότε δεν μπήκα καν στη διαδικασία να προσεγγίσω (καν) το γραφείο. Χθες, αγαπητοί EastCoastDrinkLovers την πάτησα. Ξύπνησα πρωί πρωί, έκανα το μπανάκι μου, αρρωματίστηκα, έβαλα τα ίδια ρούχα που φοράω 2 μέρες (βλ. παρακάτω το γιατί), αρματώθηκα με το μουτζαχεντινομπουφάν μου (αυτό που στη πατρίδα δεν βγήκε καν από τη ντουλάπα 2 εβδομάδες), έβαλα το trendy-με άρωμα old skool σκούφο μου και έδωσα μάχες με τους χιονισμένους δρόμους. Με τα χίλια ζόρια έφτασα, μόνο και μόνο για να πληροφορηθώ λίγο μετά ότι πρέπει να αποχωρίσω αφού "Κλειστόν λόγω καιρού". Αύριο ελπίζω να ανοίξει, γιατί όσο σκέφτομαι ότι μπορούσα να απολαύσω μερικές ακόμα μέρες στη πατρίδα με πιάνουν τα διαόλια μου!!! Συμπέρασμα, παντού το χιόνει γαμάει την καθημερινότητα. Δεν είμαστε μόνο εμείς που όταν χιονίσει νομίζουμε ότι ήρθε το τέλος. Για αυτό την επόμενη φορά που δείτε κάποιον πούστη/φωνιά/πουλημένο δημοσιογράφο να δίνει ρεσιτάλ για τους αποκλεισμένους δρόμους χαρίστε ένα χαρακτηρισμό στη μανούλα του που δεν του έμαθε τα στοιχειώδη.


Έτσι περνούν οι πρώτες μέρες στο MaDchester. Αποκλεισμένα. Αποκλεισμένα και χωρίς βαλίτσα και μόνος. Ευγενική χορηγία της πόρνης Lufthansa. Αυτής της αξιόπιστης εταιρίας που φρόντισε να αφήσει τη βαλίτσα με όλα μου τα ρούχα στη Frankfurt. Μάλλον οι σκατόψυχοι γερμανοί σκέφτηκαν ότι αφού πρόλαβα την ανταπόκριση χωρίς πρόβλημα (δόξα στον Δία αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να με χουφτώσει κανένας μουστακαλής για να δει ότι δεν κουβαλώ τπτ το επικίνδυνο, αλλά τα μηχανηματά τους βρίσκονται σε ένα μόνιμο false alarm mode) πρέπει να μας το ξεπληρώσει κάπως. Αποτέλεσμα πρώτη μέρα η βαλίτσα ήταν γενικά χαμένη, ευτυχώς σήμερα τη βρήκαν και έχει ξεκινήσει η διαδικασία επιστροφής. Βρείτε το πότε θα παραδοθεί και κερδίστε μια ώρα ηχογραφημένου σπαστικού γέλιου (σε άριστη ποιότητα) ευγενική προσφορά της Vanesa!!! Ή ένα tour στη "κοίτα πως κατάντησα τη κουζίνα μας tanasis", επίσης προσφορά της V. Πάντως για να σας προετοιμάσω για το δύσκολο του διαγωνισμού να σημειώσω ότι η sexy φωνή του τμήματος "χάσατε τις αποσκευές σας; Είχα μια φαγούρα..." δεν μπορεί να μου δώσει μια απάντηση. Το μόνο που ξέρει είναι να κάνει αστειάκια με τα γράμματα του πανεύκολου μου ονόματος... "C from Cat", "H from Hat", "S from Sex"...Όχι αγγλίδα δεν θα το έχεις ποτέ!!!

Το είχα ψιλιαστεί όμως για να είμαι ειλικρινής. Μάτι παιδί μου, μάτι. Evil Eye, πώς το λένε. Τέτοιο χασμουρητό δεν είχα ριξει σε όλη μου τη ζωή όσο κατά τη διαδρομή μου για το Ελ. Βενιζέλ. Άσε που η επίσημη ξεματιάστρα της οικογένειας, από τις καλύτερες του είδους - όχι μαλακίες, το επιβεβαίωσε σε χρόνο dt. Έτσι για να μην λέτε. Πάντως το κρύωμα που έχω δεν σχετίζεται με το μάτι, το μόνο σίγουρο. Μετά από τόσες κρεπάλες είναι λογικό να λυγίσω ο άνθρωπος.

Δηλαδή για να κάνω σούμα που λένε, είμαι σε ένα "cold below freezing" manchester, μόνος αφού όλοι απουσιάζουν, με ένα πελώριο όγκο δουλειάς που πρέπει να κάνω, άρρωστος, σχεδόν αποκλεισμένος και χωρίς βαλίτσα. Σε διαφωρετική περίπτωση μπορεί και να είχα φρικάρει αλλά κατά ένα παράξενο λόγο είμαι ΚΟΟΛ.

Γιατί αγαπημένοι μου E.C.D.L. τη κυριακή (λέγε με σε παρακαλώ μέρα τελευταίας εξόδου πριν τη φυγή στο νησί) ανακάλυψα το εξής. Μέχρι τώρα είχα ενδείξεις αλλά όχι αποδείξεις. Οι μπάρες του συναισθηματικού αυτο-προπυλακισμού, οι μπάρες της ντροπής και της ξεφτίλας, οι μπάρες του "να ξεχνας και να θυμάσαι", αυτές οι μπάρες που έχουμε δοξάσει με τόνους αλκοόλ και πολλά χαλασμένα, από το αλκοολο-shower, cell phones μπορούν να μοιάζουν ανθρώπινες και να συνοδεύουν όμορφες ιστορίες που δεν καταλήγουν σε μια blurry εικόνα από το ποτό. Μοιάζουν ανθρώπινες και όμορφες όταν έχεις απέναντί σου το ομορφότερο χαμόγελο του κόσμου (μπορώ να γράφω σελίδες για αυτό αλλά δε σας αφορά). Εξάλλου "I've never seen a bigger smile than yours" έχουν πει οι millencolin και έχουν δίκιο.

Υ.Γ. Soundtrack της τελευταίας παραγράφου - παρολίγον συναισθηματικού μανιφέστου- ανάρτησης : Majesty - Madrugada.