Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Ήταν Κυριακή, μόλις έιχε νυχτώσει, τα φωτα της πολης εσβηναν ενα ενα,οι δρομοι της σιγα σιγα ερημωναν.Η βροχη συνεχιζε να πεφτει με αργο αλλα σταθερο ρυθμο,εβρεχε ασταματητα εδω και δυο μερες και ο ουρανος δεν ειχε καθαρισει ακομα...Αυτο το μουντο σκηνικο,τον εκανε να θελει να κλειστει στον εαυτο του,ειχε απο την Παρασκευη να μιλησει σε ανθρωπο,δεν απαντουσε σε μηνυματα ουτε καν κοιτουσε το κινητο του,το laptop του κλειστο και παρατημενο...Επρεπε να βγει εξω γιατι τα τσιγαρα ειχαν τελειωσει εδω και 3 ωρες.Σηκωθηκε αργα,αρπαξε νωχελικα τα κλειδια του και κατι κερματα που βρηκε και μπηκε στο ασανσερ...Κοιταξε το προσωπο του στον τζαμι του ανελκυστηρα και ψελισσε μονολογωντας "πως καταστρεφομαι ετσι???" Ξαφνικα το ασανσερ σταματαει στον 3ο και η μορφη ενος χαροκαμμενου γεροντα προβαλλε μπροστα του...Ο ηλικιωμενος εστρεψε το βλεμμα κατευθειαν στα ματια του και του ειπε με σαστισμενο υφος "η ζωη ειναι πολυ μικρη και οι νυχτες ακομα μικροτερες για να τις σπαταλας ετσι!!!"Ο γερος κατεβηκε στο 2ο,αλλα μεσα σε ενα λεπτο καταφερε να προβληματισει παρα πολυ τον Ιαν,τοσο που οταν γυρισε απο το μινι μαρκετ της γωνιας ανεβηκε απο τη σκαλα μεχρι τον 5ο,καπνιζοντας και με βλεμμα στοχαστικο και απλανες ταυτοχρονα!!!Ανοιξε την πορτα του διαμερισματος 13,πεταξε το παλτο του στον καναπε και κατευθυνθηκε γρηγορα στο σημειο που βρισκοταν το κινητο του. Με τα δαχτυλα του σχηματισε εναν αριθμο... Ποιος να ειναι,αραγε,ο πρωτος ανθρωπος που θα μιλησει μετα απο τοσες ωρες??? to be continued........