ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ vol.6

Τα ποδια του λυγισαν και επεσε γονατιστος στο πατωμα!Εγειρε το κεφαλι του και ξεσπασε σε λυγμους...Ο φιλος του βρισκοταν ακινητος στο πατωμα με μια σφαιρα στην καρδια!Ειχε σαστισει και δεν μπορουσε να σκεφτει ψυχραιμα.Μετα απο λιγο,βρηκε τη δυναμη να σηκωθει.Η επομενη κινηση του ηταν να προχωρησει προς το σωμα του Ριτσαρντ.Σταθηκε απο πανω του και αμεσως μετα αγγιξε,με την παλαμη του,το λαιμο του.Ηταν ζεστος ακομα,αλλα δεν υπηρχε σφυγμος!Ουτε ανεπνεε,οπως μπορουσε να καταλαβει...Ο φιλος του ηταν,σιγουρα,νεκρος και αυτος ειναι ο πρωτος ανθρωπος που αντικρυζε το πτωμα του.Η φυσιολογικη αντιδραση του Ιαν θα ηταν να καλεσει τη αστυνομια για να δηλωσει τη δολοφονια του Ριτσαρντ.Τις τελευταιες μερες ομως ο Ιαν ειχε παψει να φερεται φυσιολογικα...Ειχε φτασει στα ορια της καταθλιψης και η εικονα του νεκρου φιλου του ηταν μεγαλο σοκ για αυτον.Η επιθυμια του να φυγει απο το σπιτι ηταν μεγαλη.Αρχισε,λοιπον,να τρεχει μανιασμενα προς την πορτα!Βγηκε απο το διαμερισμα και κατεβαινε τα σκαλια γρηγορα οταν ειδε να ανεβαινει τη σκαλα η Κα Γουα'ι'τ.Ηταν η ηλικιωμενη γυναικα που εμενε στο διπλανο διαμερισμα απο αυτο του Ριτσαρντ.Τον κοιταξε και εκανε κινηση να τον χαιρετησει αλλα αυτος την προσπερασε επιταχυνοντας!Ουτε καν γυρισε να την κοιταξει.Ειχε τασεις φυγης και το μονο που ηθελε αυτη τη στιγμη ηταν να απομακρυνθει απο το σημειο που βρηκε νεκρο το φιλο του...Βγηκε στο δρομο και αναζητησε ταξι για το σπιτι του.Μετα απο λιγο ενα ταξι σταματησε.Μπηκε μεσα,ειπε οδο και αριθμο και βυθιστηκε στο πισω καθισμα.Κοιταξε για μια στιγμη απο τον καθρεφτη το προσωπο του οδηγου.Ηταν ο ιδιος που τον ειχε φερει εδω πριν απο λιγο.Απιστευτη συμπτωση!Το σκεφτηκε για μια στιγμη αλλα το μυαλο του ξαναγυρισε στο διαμερισμα και το νεκρο Ριτσαρντ .Ειχε αρχισει να συνειδητοποιει τι ειχε γινει.Ο φιλος του ηταν νεκρος,αυτος ηταν λογικα ο μονος που το ηξερε,μεχρι στιγμης,εκτος απο τον δολοφονο του και η Κα Γουα'ι'τ τον ειχε δει να τρεχει σαν κυνηγημενος...''Επρεπε να καλεσω την αστυνομια''σκεφτηκε μετανιωμενος...Ομως τωρα ισως να ηταν αργα...